Duurt lang
Door: Sigrid
19 April 2014 | Italië, Savona
Zaterdag 19-4-2014
Vanmorgen vroeg stond de wekker om half 6 maar ik was om 5 uur al wakker geworden en een kwartier later stond Sindi al in onze kamer omdat zij vond dat we maar op moesten staan. Pffff vermoeidend hoor maar een paar uur slapen.
Om 6 uur bracht Marc ons naar Schiphol. Gisteren hadden we al online ingecheckt dus we hoefden niet in de rij te staan. We liepen naar de KLM balies maar we snapten nog niet hoe het zat met het inchecken van onze bagages. We probeerden onze ruimbagages ook in te checken maar dit bleek niet nodig te zijn. We konden naar de bagage drop-off balie en daar konden we onze koffers inchecken. Sindi’s koffer woog ruim 14 kg en mijn koffer 22,8 kg (net niet het maximale van 23 kg J).
We werden daarna al helemaal gecheckt dus onze flesjes drinken moesten we al achterlaten. We hebben bij Starbucks heerlijk gedronken om wakker te worden. Ruim op tijd stonden we bij de gate. Instappen in het vliegtuig.
De vlucht verliep op tijd en voorspoedig. Onderweg kregen we wat te drinken en een heerlijk biologisch broodje.
Nog geen 1,5 uur later landde het vliegtuig in Milaan. Daar moesten we wel een tijdje op onze koffers wachten. Bij de hostess van Costa meldden wij ons. En we werden verzocht om bij uitgang 7 te wachten. Dit bleek met nog heel veel andere mensen van andere landen en andere vluchten te zijn. Volgens mij hebben we wel een uur gewacht! “Duurt lang” zei Sindi. Eindelijk kwam er een bus. Het was allemaal niet duidelijk. Er zouden na deze bus nog 3 bussen komen en gelukkig konden onze koffers in deze bus en uiteindelijk konden wij ook met deze bus mee. We zaten helemaal achterin, krap tussen andere mannen.....
Enfin na ruim 3 uur rijden kwamen we eindelijk in Savona aan waar zowel de Costa Pacifica als de Costa Romantica lag. Maar toen moesten we weer heel lang in de bus wachten. Wachten. Wachten. Dat duurde ook lang. Eindelijk kregen we een oproepnummer en konden we in de hal wachten. Daar hebben we maar wat te eten en te drinken gekocht want we barstten van de honger!
Eindelijk als nagenoeg laatsten mochten we boarden. Weer mochten we geen flesjes drinken meenemen. Onze paspoorten werden weer 3 x gecheckt. En natuurlijk moesten we met de ‘kapitein’ even op de foto voordat we ECHT op de Costa aan boord konden gaan. Bleek dat de noodoefening aan de gang was. Die was net ten einde toen wij bij onze hut 1201 op dek 1 aankwamen. Gelukkig wij hoefden die oefening niet te doen. Onze hut zat helemaal voorin dek 1 en tot onze verbazing hadden we een redelijk grote hut met zelfs 2 raampjes! Wij helemaal blij.
Onze koffers waren er nog niet dus we besloten even naar het bovenste dek te gaan om naar het zwembad met de glijbaan te kijken voordat we gingen eten. We bleken ingedeeld te zijn voor de 1e zitting van 18.00 uur. Er werd omgeroepen dat over 5 minuten een bijeenkomst was op dek 4 met de Nederlandse hostess Linda. Na zoeken en vragen vonden we eindelijk de ruimte waar Linda haar praatje hield. Ze vertelde alles snel en in vogelvlucht. Ondertussen bleek de boot al vertrokken te zijn. Na het praatje wilden wij dus met de lift naar de bovenste etage. Wij de lift in. Een paar verdiepingen hoger (op 7) liep de lift opeens vast! De buitendeur knalde dicht en bleef dicht. De binnendeur bleef maar open en dicht gaan. In de lift stonden we met Fransen en Duitsers. Het was warm en en het stonk. En Sindi raakte in paniek “mama!”. Ze ontkent dit natuurlijk. Wachten. Een Duitse vrouw belde met de noodtelefoon. Wachten. “Duurt lang”. Eindelijk kwam er een reparateur. Het zal bij elkaar nog geen 10 minuten zijn geweest (misschien maar 5) maar voor ons gevoel duurde het lang. Wij met de trap naar het bovenste dek. Koud! Even snel foto gemaakt van de glijbaan. Toen zoeken naar ons restaurant New York New York op dek 3. Daar stond weer een rij! Bleek dat mensen wilde ruilen van tafel. Dus na even wachten werden we geholpen door een ober die ons naar tafel 377 bracht. Daar zaten we met nog 3 Nederlanders aan een tafel: een opa en oma met hun kleinzoon Nick van 14 jaar. Daar hebben we even mee gekletst.
Het bestellen van drinken en het krijgen van onze bestelde fles water duurde ook lang. Ook waren ze niet echt vlot met het brengen van eten. Het is duidelijk, op de Costa MOET je onthaasten. Dit wachten zijn wij niet gewend met de MSC (waar ik 3 x mee weg ben geweest). Het eten was verder prima. Na het eten terug naar de kamer. Ik barstte ondertussen van de hoofdpijn.
In de kamer onze koffers uitgepakt. Naar receptie om het informatieblad ‘Today’ te vragen die wij niet hadden gekregen. Moesten we naar de andere balie. Daar ook weer wachten (en last van voordringende Duitsters), Vanavond was er geen theatervoorstelling. Wij naar de ‘Chocolate bar’. Allebei een wit chocoladedrankje besteld. Sindi met een aardbei gedoopt in chocolade, ik een bonbonnetje. Daarna terug naar de kamer om te douchen en te slapen. Het was ca 22.00 uur. We waren doodmoe en vielen snel in slaap.
Vanmorgen vroeg stond de wekker om half 6 maar ik was om 5 uur al wakker geworden en een kwartier later stond Sindi al in onze kamer omdat zij vond dat we maar op moesten staan. Pffff vermoeidend hoor maar een paar uur slapen.
Om 6 uur bracht Marc ons naar Schiphol. Gisteren hadden we al online ingecheckt dus we hoefden niet in de rij te staan. We liepen naar de KLM balies maar we snapten nog niet hoe het zat met het inchecken van onze bagages. We probeerden onze ruimbagages ook in te checken maar dit bleek niet nodig te zijn. We konden naar de bagage drop-off balie en daar konden we onze koffers inchecken. Sindi’s koffer woog ruim 14 kg en mijn koffer 22,8 kg (net niet het maximale van 23 kg J).
We werden daarna al helemaal gecheckt dus onze flesjes drinken moesten we al achterlaten. We hebben bij Starbucks heerlijk gedronken om wakker te worden. Ruim op tijd stonden we bij de gate. Instappen in het vliegtuig.
De vlucht verliep op tijd en voorspoedig. Onderweg kregen we wat te drinken en een heerlijk biologisch broodje.
Nog geen 1,5 uur later landde het vliegtuig in Milaan. Daar moesten we wel een tijdje op onze koffers wachten. Bij de hostess van Costa meldden wij ons. En we werden verzocht om bij uitgang 7 te wachten. Dit bleek met nog heel veel andere mensen van andere landen en andere vluchten te zijn. Volgens mij hebben we wel een uur gewacht! “Duurt lang” zei Sindi. Eindelijk kwam er een bus. Het was allemaal niet duidelijk. Er zouden na deze bus nog 3 bussen komen en gelukkig konden onze koffers in deze bus en uiteindelijk konden wij ook met deze bus mee. We zaten helemaal achterin, krap tussen andere mannen.....
Enfin na ruim 3 uur rijden kwamen we eindelijk in Savona aan waar zowel de Costa Pacifica als de Costa Romantica lag. Maar toen moesten we weer heel lang in de bus wachten. Wachten. Wachten. Dat duurde ook lang. Eindelijk kregen we een oproepnummer en konden we in de hal wachten. Daar hebben we maar wat te eten en te drinken gekocht want we barstten van de honger!
Eindelijk als nagenoeg laatsten mochten we boarden. Weer mochten we geen flesjes drinken meenemen. Onze paspoorten werden weer 3 x gecheckt. En natuurlijk moesten we met de ‘kapitein’ even op de foto voordat we ECHT op de Costa aan boord konden gaan. Bleek dat de noodoefening aan de gang was. Die was net ten einde toen wij bij onze hut 1201 op dek 1 aankwamen. Gelukkig wij hoefden die oefening niet te doen. Onze hut zat helemaal voorin dek 1 en tot onze verbazing hadden we een redelijk grote hut met zelfs 2 raampjes! Wij helemaal blij.
Onze koffers waren er nog niet dus we besloten even naar het bovenste dek te gaan om naar het zwembad met de glijbaan te kijken voordat we gingen eten. We bleken ingedeeld te zijn voor de 1e zitting van 18.00 uur. Er werd omgeroepen dat over 5 minuten een bijeenkomst was op dek 4 met de Nederlandse hostess Linda. Na zoeken en vragen vonden we eindelijk de ruimte waar Linda haar praatje hield. Ze vertelde alles snel en in vogelvlucht. Ondertussen bleek de boot al vertrokken te zijn. Na het praatje wilden wij dus met de lift naar de bovenste etage. Wij de lift in. Een paar verdiepingen hoger (op 7) liep de lift opeens vast! De buitendeur knalde dicht en bleef dicht. De binnendeur bleef maar open en dicht gaan. In de lift stonden we met Fransen en Duitsers. Het was warm en en het stonk. En Sindi raakte in paniek “mama!”. Ze ontkent dit natuurlijk. Wachten. Een Duitse vrouw belde met de noodtelefoon. Wachten. “Duurt lang”. Eindelijk kwam er een reparateur. Het zal bij elkaar nog geen 10 minuten zijn geweest (misschien maar 5) maar voor ons gevoel duurde het lang. Wij met de trap naar het bovenste dek. Koud! Even snel foto gemaakt van de glijbaan. Toen zoeken naar ons restaurant New York New York op dek 3. Daar stond weer een rij! Bleek dat mensen wilde ruilen van tafel. Dus na even wachten werden we geholpen door een ober die ons naar tafel 377 bracht. Daar zaten we met nog 3 Nederlanders aan een tafel: een opa en oma met hun kleinzoon Nick van 14 jaar. Daar hebben we even mee gekletst.
Het bestellen van drinken en het krijgen van onze bestelde fles water duurde ook lang. Ook waren ze niet echt vlot met het brengen van eten. Het is duidelijk, op de Costa MOET je onthaasten. Dit wachten zijn wij niet gewend met de MSC (waar ik 3 x mee weg ben geweest). Het eten was verder prima. Na het eten terug naar de kamer. Ik barstte ondertussen van de hoofdpijn.
In de kamer onze koffers uitgepakt. Naar receptie om het informatieblad ‘Today’ te vragen die wij niet hadden gekregen. Moesten we naar de andere balie. Daar ook weer wachten (en last van voordringende Duitsters), Vanavond was er geen theatervoorstelling. Wij naar de ‘Chocolate bar’. Allebei een wit chocoladedrankje besteld. Sindi met een aardbei gedoopt in chocolade, ik een bonbonnetje. Daarna terug naar de kamer om te douchen en te slapen. Het was ca 22.00 uur. We waren doodmoe en vielen snel in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
